Güneşimizi çaldılar!
Memleket havası pek iyi değil. Karanlık mı karanlık! Havada güneş var ama memleket havası yine karanlık, yine karanlık.
Bir defa ekonomi tatsız. Kimsenin parası yok. Emekli fakir, işçi fakir, memur fakir. Toplumun kaymak belli bir tabakası ve iktidara yakın insanlar hariç hemen herkes fakir.
Halkımızın önemli bir kısmının ayranı yok içmeye. Çifte telli ile de gidemiyorlar tahterevalliye. Öyle bir dramanın içinde yaşıyoruz.
Memurlar mesela büyükşehirlerde yaşamak istemiyorlar. Zira hayat pahalı. İstanbul'da, Ankara'da, İzmir'de en küçük evlerin bile kirası 20 bin liradan başlıyor. Aidattı, faturaydı vs derken sadece bir evde kiracı olarak yaşamanın maliyeti bile en az 30 bin. Memur geçinemiyor. Hop doğru Anadolu'ya. İyi hadi o Anadolu'ya gidiyor da işçi ve emekli ne yapacak ya da özel sektörde üç kuruşa çalıştırılan, dev plazaların içindeki sefaleti soluyan beyaz yakalı!
Ya ne dram yaptı bu ülke be kardeşim. Bıktık valla! Güneş var güneş ama güneşlenemiyoruz. Havada güneş var ama sanki güneşimizi çalmışlar gibi. Ya da umutlarımızı, yarınlara inanan güzel düşlerimizi mi demek lazım emin değilim. Çalmışlar işte bir şeyleri. Biz eski biz değiliz.
Ne yapacağız?
Saza, söze sığınalım be. Sanat gibisi var mı? Ne diyor Orhan Veli;
“Ağlasam sesimi duyar mısınız,
Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz,
Gözyaşlarıma, ellerinizle?
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce.
Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum.”
